اشعار

روزی که نام عـشق بـازان را نوشتـند            این قوم را مجـنون، تو را لیلا نوشتند
آنـگـاه مُـلـکِ عـاشـقی تـقـسـیـم کردند            این سـرزمین را مـالِ تو آقـا نـوشـتـند

زهرا به هر سویی، سفیری را فرستاد            نام تو را صد شـکـر سـهـم ما نوشـتند
ایران چه کم دارد؟ دیار اهل بیت است            یک سو علی، یک سوی آن زهرا نوشتند
این سرزمین را از همان اول خریـدند            مـدیــون خـانــوادۀ مـوسـی نـوشـتـنــد
با حُبِّ تو هر شیعه‌ای « اثنی عشر» شد            یـعـنی کـنـار نـامـتان « الا » نوشـتـنـد
از بـعـد آنـکـه ضـامـن آهـو شـدی تـو            عــشــاق را آوارۀ صـحــرا نـوشـتــنـد
تا عکـس تو در چـشم های آهـو افـتـاد            در زیر ابـرویش دو تا شـهلا نوشـتـند

تـو سـفـره دار عـالـمی مشکـل گشایی
آقای ما سلـطان علی مـوسی الرضایی

اشکی چکید و باب صحبت با تو وا شد            نـاگـاه دیـدم صحـن تو عـرشِ خـدا شد
آنـقـدر وا کـردی گـره از کــار مــردم            تـا پـنـجـره فــولاد تـو دارالـشـفــا شـد
اصـلاً نـمـی‌دانـم زِ کِـیْ بُـردی دلـم را            اصلاً چـگـونه این دلـم جـای شـمـا شد
یک نیـمه شب افـتاد راهم در حـریمت            دیگـر نـمی‌دانـم که با حـالـم چـه‌ها شد
من اولـین باری که بـوسـیدم ضریحت            از داغـی آن بـوسـه قـلـبـم مـبـتـلا شـد
تــا آمـــدم لـب وا کــنــم آقـــا … آقــا            آمـد نـدا بـرخــیـز حــاجـاتـت روا شـد
پای ضریحت عاشقی با گریه می‌گفت            در این حـرم امضا بـرات کـربـلا شـد

غیراز تو من با هیچ کس کاری ندارم
اصـلاً بــدون تــو خــریــداری نــدارم

تـا روبــروی گــنــبــد تــو ایــســتــادم            دار و نــدارم را هـمــه نــذر تــو دادم
با چـشـم گـریـان راه افـتـادم به سویت            یک لحـظـه دیـدم بر درِ بـاب الجـوادم
اذن دخــولـم اشـک هـای دیــده‌ام شــد            صورت به خاک گـرم صحن تو نهادم
احـسـاس کردم بین آغـوش تو هـسـتـم            مـانـنـد طـفــل گـم شـده از پــا فــتــادم
دلـشـوره‌هـایـم را خــودت آرام کـردی            دسـتـان پُـر مـهـر تو تسـکـین الـفـؤادم
کُـلِّ زیـارت نـامـه‌ام شد عـشـق بـازی            گفـتم: غـلامـم، نوکـرم، من خانه زادم
گـفـتم که یک دنـیا برایت حـرف دارم            اما ببـخـش زین جـمـلـه‌های بی سـوادم

بی قـیـمـتـم امـا گـرفــتــار تـو هـسـتـم
با دست خـالی بر سـر راهـت نـشـستم

آقـا مـنـم مـن، مـرغ بـی بـال و پـر تـو            بـا دسـت خـالی آمـدم در مـحـضـر تو
از دل دعـا کردم که از عـزّت نیـُفـتی            خـالـی نــبـاشـد از گــدا دُور و بـر تـو
سلطان گـدای ریـزه خـور بسـیار دارد            نـامـم شـده جـزوِ سـیـاهی لـشـکـر تـو
روزیِ مـا را از هـمـان اول خــدا داد            دست تـو و دست کـریـمه خـواهـر تـو
دلـــشـــورۀ مـــاه مـــحـــرم دارم آقـــا            چون قـول دادم من به زهـرا مـادر تو
ایـران مـا زان روز شـد وادیِّ گــریـه            کـه آشــنـا گـردیـد بـا چــشــمِ تــر تــو

در سینه ما کوهی از اندوه و غم ریخت
« یابن شبیب » تو دلِ ما را بِهَم ریخت

قطعاً خدا می‌خواست تا جانان تو باشی            تا هـشـتـمـیـن آئـیـنـۀ قـرآن تـو بـاشـی
هرکس تو را دارد یقین اهلِ نجات است            گویا خدا می‌خواست که میزان تو باشی

ای قـبـلـۀ هـفــتـم... امــامِ مـهــربـانـی            بهتر که بر سرهای ما سامان تو باشی
مثلِ کـویری خـشکم و لب تشـنه هـستم            آیـا شـود مـولای من، بـاران تو بـاشی
مـثـلِ رعـیّـت آمــدم بــهــرِ غـــلامــی            حق خواسته تا بر همه سلطان تو باشی
این کـشورِ ما بـیـمه‌ات باشد رضا جان            پـشـت و پـنـاهِ مـردمِ ایـران تـو بـاشـی

جانها فدایِ نامِ زیبایت که عـشق است
دارم سری در زیرِ پاهایت که عشق است

خـاکـی شـدم، بـال و پـرم را قـوّتـی ده            بهرِ سخـن گـفـتن به طبـعـم قـدرتی ده
نزدیک‌تر کـن نوکـرت را بر حـریمت            بـهــر گــدایـیِ درت یـک هــمّـتــی ده
بی‌دست و پـایم، بی‌کـسم، بی‌هـمزبـانم            بـا صـیـقـلـی دادن دلـم را قــیـمـتـی ده
ایـرانـی‌ام از نـسـلِ سـلـمــانِ مـحــمّــد            نسبت به خود مانند سلمان غـیـرتی ده
مـانـند مـومی بـینِ دسـتـانِ تـو هـسـتـم            لطـفـی کن و بر قـلبِ زارم حـالـتی ده
من آبـرویـم را به دسـتِ خـویش بـردم            ای ضـامـنِ بـی آبــروهــا! عــزّتـی ده

شـد قـبـلـۀ من تـا ابــد گـنـبــد طـلایـت
سلطان علی موسی الرضا جانم فدایت

گرچه که از قلبم همه عشق و صفا رفت            با گفتنِ یک یا رضا، جرم و خطا رفت
خـیـلی دلـم گـرم است آقـا بر نـگـاهت            با گـوشۀ چـشـمت تـمامِ غـصّه‌ها رفت
بـا نــامِ زیــبـایـت امــامِ هــشـتــمـیــنـم            دل تا نجف تا محضرِ ایوان طلا رفت
از پـنـجـره فـولادِ تـو دیـدم کـه صـدها            زائـر ز مشـهـد تا حـریـمِ کـربـلا رفت
آقا بهـشتِ ماست این صحن و سرایت            با هر قَدَم در صحنِ تو دل تا خدا رفت

مـن در تـو می‌بـیـنـم عـلی مـرتـضا را
در قـلـب‌ها تـرسـیـم کـردی کـربـلا را

سلام حضرت والا سلام حضرت سلطان            سلام رحمت پروردگار حضرت باران

قسم به نان تـنوری خـانه‌ات که همیشه            به دستهای گدا داده است دست شما نان

درست بعد علی و پس از محمد و زهرا            به روی سینۀ تو حک شدست سورۀ انسان

نه دعبل و نه فرزدق نه محتشم و نه مقبل            کسی نداشت بدون نگاه لطف تو دیوان

میان این همه هُدهُد که گوشه گوشۀ صحن است            برای عرض ارادت کجا نشسته سلیمان

فرشـته‌های خدا بعد کـربلا شب جـمعه            به محضر تو شرفیاب میشوند رضا جان

پُر است کل جهان از کمال لطف نگاهت            که با نگاه تو دیگر کسی نمانده پریشان

نم محبت تو جاری است بر روی گونه            که گـاه می‌گـذرد رود از مـیان بـیابـان

شـنیـده‌اند که باز از تو کاظمین بگـیرد
کسی که پیش شما روضۀ حسین بگیرد

به احـتـرام شـمـا ایـسـتـاده‌انـد مـلائـک            در این حرم به خدا مست باده‌اند ملائک

شبـیـه چند کـبـوتر کـنـار سفـرۀ لطفـت            هـمیـشـه در طلـب استـفـاده‌انـد مـلائک

نظر به سادگی‌ات کرده‌اند؛ حضرت سلطان            اگر کـنار شما صاف و ساده‌اند ملائک

مسلَّم است از این مهربانیِ تو که عُمری            اسـیـر رأفـت ایـن خـانـواده‌انـد مـلائک

فرشته‌ای وسط صحن داد میزد و می‌گفت:            به جز شما به کسی دل نداده‌اند ملائک

مسیر مشهد و قم مثل اربعین حسینی ست            که در مسیـر شما بیـن جـاده‌اند ملائک

دخیل بسته به باب الجواد روح الأمین پس            گـدای خـانۀ خـورشـید زاده‌انـد ملائک

شـنیـده‌اند که باز از تو کاظمین بگـیرد
کسی که پیش شما روضۀ حسین بگیرد

هَرکس دهـان به مـدحِ شُما باز می‌کند            عـیـسی مسـیح می‌شود، اِعجاز می‌کند
یک بار زائری که به مهمانی‌اَت رسید            هنگـامِ رفـتَـنَـش به جَـنـان ناز می‌کـند

مـرغِ دلـم به شـوقِ زیارت شبانه روز            تـا گـنــبـدِ طـلای تـو پــرواز مـی‌کـنـد

عَلّامه، قَدرِ فَهمِ خودش دَر کلاسِ دَرس            شَـرحی برای وَصفِ تو آغـاز می‌کـند

آئــیــنــۀ تَـــمــامِ جَــمــالِ مُــحَــمَّـــدی
تـنـهـا تـویـی کـه عــالِـمِ آلِ مُـحَــمَّـدی

هر زائری که در حرمت بی ریا نشست            شـانـه بـه شـانـۀ هـمـۀ اَنــبـیـا نـشـست
یک لحظه با نفـس زَدَنش در حریمِ تو            یک عـمـر زائـرِ تو کـنـارِ خدا نشست
با نُسخـۀ تو تا به قـیامت سَلامت است            هر لاعَلاج، تا که به دارُالشَّفاء نشست
دورَش کـنـنـد زآتـش دوزَخ، مَـلائـکـه            آنکَـس که در جـوارِ امامِ رضا نشست

هر مُـدَّعیِ عِـشق، که عـاشق نمی‌شود
هـرکَـس به خـادمیِ تو لایـق نمی‌شـود

از حَـبـسِ سَـردِ فـاصـلـه آزاد می‌شـوم            وقـتـی دَخـیـلِ پـنـجـره فـولاد مـی‌شوم
تو دانـه ریـخـتـی و شُـدم جَـلـدِ بـام تـو            تـنـهـا اسـیــرِ دامِ تـو صـیّـاد مـی‌شـوم
از من خرابتر به حرم زائری که نیست            امـا بـه یـک نـگـاهِ تــو آبــاد مـی‌شـوم
وقـتـی عـلیِ عـالـیِ اَعـلایِ مـن تـویی            من نـیـز در رکـابِ تو مـقـداد می‌شـوم

نـزدِ تـو مـی‌رســیـم زِ دارُالـوِلایــه‌ات
جـایـی نـمی‌رویـم بِـجُـز زیرِ سـایـه‌ات

آقا قـسم به لطـف و کرامـاتِ بی‌حَـدَت            آقــا قــسـم بـه زلـفِ سـیــاهِ مُـجَـعَــدَّت
آقا قـسـم به خـسـته دلانـی که مانـده‌انـد            در آرزوی دیدنِ آن صحـن و مرقَـدَت
ای کـاش مـی‌پَـریـد شـبــیـهِ کـبـوتـران            دلـهـای ما هـمیـشه به اطرافِ گُـنـبَدَت
تنها نه ما به شوقِ حَرَم ضَعف می‌کنیم!            حـتّی بهـشت هـم شده مجـنونِ مشهَدَت

بَـر سَـر درِ حَـریـمِ دلِ مَن نِـوِشـتـه‌انـد
خاکِ مرا زِ خاکِ خُراسان سِرِشـته‌اند

وقتی که نورِ شمسِ جمالت طلوع کرد            پروردگار، خـلـقـتِ ما را شـروع کرد
کـعـبـه زِ بـارگـاهِ شـمـا فـیـض می‌برد            از شوقِ تو، دلم سوی کعبه رُکوع کرد
عـلـمِ تو ارثی اَست زِ دریای عـلم حق            هر عالِمی رسید حضورت، خشوع کرد
کـوهِ اُحُـد شـنـیـد چـو هـم نامِ حـیـدری            یک یاعلی کِشید و به پایت خضوع کرد

“هو یا رضا” به نامِ تو “هو یا علی مدد”
در خـاک می‌رویم هـمه با “عـلی مدد”

ما بـا ولایتِ تو به خورشـیـد می‌رسیم            بـر اوجِ بـی‌نـهـایتِ تـوحـیـد می‌رسـیم
ما با محـبّـتِ تو که گـنـجی بُـوَد به دل            آنجـا که جـبـرئـیـل نـمی‌دیـد می‌رسـیم
مـا بـا عـنـایـتِ تـو به اِحـیـای اَمرتـان            بر آن کـمـالِ ناب که گـفـتـید می‌رسـیم
ما افـتخار، با تو فـقـط کـسب می‌کـنـیم            آری به هر کجا که بخـواهـید می‌رسیم

مـا بـی‌رضـایتِ تـو خـدایی نمی‌شـدیـم
بی‌اذنِ تو که کـرب و بلایی نـمی‌شدیم

تنها به تخت و تاج شما التماسِ ماست            هر شب به آستان تو حمد و سپاسِ ماست
وقـتـی دلـم بـرای حـرم تـنـگ می‌شود            یک یا امام رضاست که رمزِ تماسِ ماست
جـای محـبـتّـت صدفِ سیـنـۀ من است            این هم زِ لطف مادرِ گوهرشناسِ ماست
گرم است پشتِ کـشور ما به حـریم تو            محکم به رَأفتِ تو نظام و اساسِ ماست

ای آبـروی کـشـورِ ایـران، اَبَـاالـحـسن
دستم بگیر، حضرت سلطان، اَبَاالحسن

لـبریز عـشق و بـاورم در مشهـد تو            از خـانـه‌ام راحـت ترم در مشهـد تو

مـثـل کـبــوتـرهـای جـلــد آسـمـانـت            قـدری به دنـبـال پَـرم در مـشهـد تـو

خـسـته، شـکـسته، آمـدم پـابـوسی تو            امـا به لطـفـت بهـتـرم در مشهـد تـو

گـرچه امـام مـهـربـانی تـو، اگـر چه            مـن مـایـۀ درد سـرم‌ در مـشـهـد تـو

می‌خـواسـتـم بار دگر دسـتم بگـیری            حـاضـر شـدم با مـادرم در مشهد تو

بیرون مکن، گرچه ز عصیان شرمسارم            خـدمـتگـزارم، نوکـرم، در مشهد تو

از اولیـن روز زیـارت، یاد اشک و            سـخـتـی روز آخــرم در مـشـهـد تـو

در صحـن عشقت هـمنوای اشکهایـم            در مـشهـدیم اما به فـکـر کـربـبـلایم

من همانم که شبی گم کرد راه چاره را            روشـنم کن تا نبـیـنم نفـس آتش پاره را

دل سیـاهی کار دسـتم داده اما دلخـوشم            لطف تو وقتی طلا کرده ست سنگ خاره را

در مدارت مشتری‌ها رفت و آمد می کنند            پـرتو لطفت گرفـته دست هر سـیّاره را

بی‌برات کربلا غرق است کشتی‌های من            اشک ها را دیده‌ای یا موج تخته پاره را

زیـر ایـوان طلایت سـالـها مـسـتـأجـرم            گرچه صاحبخانه میخواهی من آواره را

می‌زند هر چهارشنبه نبض من پرپر ولی            صبح رستاخیز من روزی ست که نقاره را…

ای رأفـت تو رأفـت ذات خــدا رضــا            از پـای تا به سر عـلی مرتضی رضا
نامت از آن رضاست که در عرصۀ حساب            حق نیست بی‌رضای تو از کس رضا، رضا

هر کس که بیشتر کرمش می‌رسد به خلق            او بـیـشـتر بَـرَد به درت الـتـجـا رضا
عیسی صفای روح گرفته در این حرم            موسی ستاده بر در تو با عـصا رضا
از روضـۀ مـقـدس تو می‌وزد نـسـیـم            تـا بـاغ خُـلـد، بـا نـفـس انـبـیــا رضــا
جوشد ز بس اجابت از این آستان قدس            گـم می‌شود کنار ضریحت دعا، رضا
آغوش خود گـشوده برای خوش‌آمدش            از هر دری که سوی تو آید گدا، رضا
خود پیـشتر ز خـواندن اذن دخول من            بر من نگاه کـردی و گـفـتی بیا رضا
در کوی تو ز بس که رؤفی تو، زائرت            داند ثواب، اگر چه بیارد خـطا، رضا
من شرم می‌کـنم که بیایم در این حرم            تو می‌زنی مرا ز کرامت صدا، رضا
آید به گوش دل ز طـپـش‌های سیـنه‌ام            دائـم صـدای زمـزمـۀ یـا رضـا رضـا
در آسـتـان قـدس تـو انـگـار مـی‌کـنـم            گـردیـده قـسـمـتم سـفـر کـربـلا رضـا
نـشـناخـتـم، امـام زمـان زائـر تو بـود            کـردم سـلام و داد جـواب مـرا رضـا
با آنکه شـهـریـار هـمه عـالمی، کسی            مـثـل تو نـیـست بـا فـقـرا آشـنـا رضـا
یک بار اگر کند به خـراسان زیارتت            بر بـازدیـد زائـرت آیی سـه جـا رضا
اول به خُـلـد فـاطـمه گـوید جـواب او            هرکس صدا زند ز ره صدق «یارضا«
مـولای مـن به جـان جـواد الائـمّـه‌ات            دسـت مـرا بـگـیـر، بـرای خـدا رضـا
دست مرا گرفـتی و سوگـند می‌خورم            آقـاتـری از ایـنکـه نـمـایی رهـا رضا
زوّار چون به سوی حریمت سفر کنند            باید که جان دهـند به گـنـبـد نـما رضا
هرکس به عمر خود شده مأنوس با کسی            میثم گرفـتـه انس بـه مهـر شما، رضا

شـبـیـه شب زده‌هـایم که در حـرم آقـا            مسیـرشان به تو افـتاده ذوالـکـرم، آقا

شـبی که گـم شده بـودم در آیـنه‌کاری            نـمی‌رود بـخـدا هــرگـز از سـرم آقـا

بسـنده کرده ام ایـنجا به کـنج دیـوارت            اجــازه از تــو نـبـاشـد نـمـی‌پــرم آقـا

عجب بساط عجیبی به پا شده در صحن            چه وحـدتی شده بیـن عرب، عجـم آقا

در ازدحـام گــداهـا نـمـی‌رسـد حـتـی            صــدای شــادی نـقّـاره‌هـا بـه هـم آقـا

هـرآنکه آمده ایـنجا ز غـم شده فـارغ            که قطعه‌ای ز بهشت ست قـدم قدم آقا

گـره‌گـشـایـی تـو شـد زبـانـزد مــردم            گـره‌گـشای دو عـالم حرم حرم آقا…

مائـیم هـم جـوار تـو یا حـضرت رضا            پـروانـۀ مـزار تـو یـا حـضرت رضـا
چون ذرّه بر مدار تو یا حضرت رضا            هر لحظه بی‌قرار تو یا حضرت رضا

داریـم زیـر سـایـه‌ات آرامـش بـهـشت
بی‌معنی است در حرمت خواهش بهشت

آقــای مـن ســلام غـریـب غــریـب‌هـا            درمـانـده‌ایم و دل زده‌ایـم از طـبیب‌ها
زخــمـی مـشـت واشـدۀ نـا حـبـیـب‌هـا            لبـخـنـد تـوسـت پـاسـخ امن یجـیـب‌هـا
ای قــبــلـۀ هـمـیــشــۀ دسـتِ تــوسّـلـم
بـا تـکـیـه بر نـگـاه تو مـسـتِ تـوکّـلـم

در شهر با دعای تو باران گرفته‌است            مهر تو سایه بر سر ایران گرفته‌است
هر دل شکسته راه خراسان گرفته‌است            دل مُرده بود زائـرتان جان گرفته‌است
ایـنجـا گـدای سـاده پُـر آوازه می‌شـود
با هـر زیـارتی نفـسـش تـازه می‌شـود

اینجا شکسته بالی زائر سعـادت است            هر قطره اشک واسطۀ استجابت است
عاشق تر آنکه خواهش جانش شفاعت است            سرمـایـۀ قـیـامت ما این زیـارت است
با اینکه شهر از نفـس افـتاده در گـناه
در زیـر آسـمـان تـو داریـم سـر پـنـاه

یادش به خـیر حال خوش بی‌گـناهی‌ام            حــالا کـه روسـیـاه جـهـان تـبــاهـی‌ا‌م
از تـو جـدا نـکـرده مـرا روسـیـاهی‌ام            یـادت رفـیـق دورۀ بی‌تـکـیه گـاهـی‌ام
اذن ورود، اشک زلال است در حرم
رؤیای نا امـید، مـحال است در حـرم

با هر بهـانه سـمت حـرم می‌کـشانی‌ا‌م            از لـطـف هـم جـواری‌تان آسـمـانـی‌ام
مهرت چه نقـش‌ها زده بر زنـدگانی‌ام            طی گـشـته پـای آیـنـه‌هـایت جـوانی‌ام
این اشک های داغ که فریاد بی صداست
با گونه‌های پنـجـره فـولادت آشـناست

زائــر شــدم دوبــاره جــلال امــام را            از من گـرفـته اشـک مـجـال کـلام را
آقــا بــبـخـش ســادگـی ایـن ســلام را            می‌خواهم از تو وعـدۀ حُـسن خـتام را
عـمـریست از هوای هـیاهو بُـریـده‌ایم
از هر که غـیر ضامن آهـو بُـریـده‌ایم

پـریـشـانم پی درمـان دردم راه می‌افـتم            به یـاد لحـن فـرزنـد رسـول الله می‌افـتم

همان لحنی که شیرین بود و لذت داشت تکرارش            دلم قرص همان وعده است یاد ماه می‌افتم

هزاران سکـۀ دنیا نمی‌ارزد به دیدارش            گـدایش بودم از اول به پای شاه می‌افتم

که دستم را بگیرد، بر سرم دستی کشد شاید            موجه گردم، و در صحن طوسی آه می‌افتم

به من گفتند دیوانه پریدی یا که نه گفتم:            رضایم اوست روزی دست خاطرخواه می‌افتم

سپردم دست او آینده‌ام را چون که می‌دانم            به دست من اگر باشد درون چاه می‌افتم

مـن کـیـسـتـم گـدای گـدایـان این درم            گر پا نهم به جای دگر خاک بر سرم

روزی اگر بناست از این در جدا شوم            از هم جدا شوند سر و جان و پیکرم

مـحــتـاج دام و شـیـفــتـۀ دانــۀ تــوأم            هر چـند در حـریم تو کم از کـبـوترم

زوّار عـارفـنـد بـه حـقّ تـو یـا رضـا            ای وای من که از همه بی‌معرفت ترم

بر پـادشـاهی دو جـهـان نـاز می‌کـنم            از آن خوشم که بر در این خانه نوکرم

مهر تو گشت شیرۀ جان و روان روح            از لحظه‌ای که شیر به من داد مادرم

فـیض زیـارت تو و آلـوده‌ای چو من            گر لـطف تو نبـود نـمی‌گـشت بـاورم

هرکس که دشمن است تو را دشمنش منم            حــتّــی اگـر بــود پــدرم یـا بــرادرم

از صـدق و پـاکی پـدر و مـادرم بود            گـر عــاشـق پـیـمـبـر و آل پـیـمـبـرم

یک عمر از تو گفتم و خواهم که وقت مرگ            خـیـزد رضا رضا ز نفـس‌های آخرم

پای مـرا بـبـند که پـابـنـد خـود کـنـی            دست مرا بگـیر که مسکـین این درم

من «میثمم» که با همه بیدست و پائیم            جـز دار عـشق تو نـبـود دار دیگـرم

این روزها دارد زمین بـوی خراسان            شد آسـمان هـم خـادم کـوی خـراسـان

هرکس گره دارد به کارش دست دارد            امروز و هر روز دگر سوی خراسان

خیل ملک جاروکـش صحـن و رواقِ            خورشـید هـشتم مـاه دلجـوی خراسان

اخـتـر ببـین با شـوق آمـد تا که شـایـد            خادم شود در برج و باروی خراسان

اعجاز کرد و شهره شد بر هر دو عالم            تصویـر و یـاد و نـام آهـوی خـراسان

یـکـبـار دیـگـر از امـامــم یــاد کـردم
بـازم هـوای صحـن گـوهـرشاد کردم

تـنـهـا فـقـط تـو پـنـجـره فــولاد داری            تنها فـقـط تو صحـن گوهـرشاد داری

سلطان تویی عالم غلامت حضرت شاه            تـنـهـا خـودت ارگ رضـا آبـاد داری

یک لشکر از حور و ملک خدمتگزارت            جـای کـمـیـتـه؛ لــشـکـر امــداد داری

آقا تو اعجازی که کردی در کسی نیست            تـنـهـا تــو مــأوا در دل صـیـاد داری

گـفـتی سه جا آیم سراغـت بهر یـاری            مـن هــم غــریـبـم نـیـت امــداد داری

جـان جـوادت نـام من را هم صدا کن
پـای مرا هـم سـوی سـقـا خانه وا کن

دست من و دامان تو خورشید هـشـتم            چـشم من و احسان تو خـورشید هشتم

بـیـمارم و سـوز تـبی در دل نـشـسـته            درد من و درمـان تو خـورشید هـشتم

هفت آسمانها را رصد کردم کسی نیست            هـمـپـایـۀ عـنـوان تو خورشـید هـشتم

حـاتـم دخـیـل دامن تو مـانـده عـمری            شـاید شـود مـهـمان تو خورشید هشتم

خیل ملائک هر یکی‌شان خـیره مانده            بـر عـزّت دربـان تو خـورشید هـشتم

خُـدام کـویت جـمـلـگی نیکو سرشتـند
بی‌شک غـلامانت همه اهل بـهـشـتـند

تو آسـمانی منصب استی پر نخـواهی            خورشید عـالـمـتابی و اخـتر نخواهی

تو آرزوی هر صدف در عـمق دریـا            در ثـمـیـنی تو خودت گوهر نخواهی

داری عزیزی چون جوادت مظهر جود            با بـوی زهـراییِ او عـنـبر نـخـواهی

وقتی رقم زد هرچه حق بر آن رضایی            کرسی و دیهیم و خدم لشکر نخواهی

روی سـیـاه آورده‌ام بر درگـه دوست            ای وای بر من گر مرا نوکر نخواهی

شاهد فقط جسم است تو جانی و جانان

سلطان علی موسی‌الرضا شاه خراسان

ما آبـرو زِ دَرگـهِ سـلـطان گـرفـتـه‌ایم            سـرمـایـۀ مـحـبّت و ایـمـان گـرفـته‌ایم

مـا ســائـلانِ کــوی امــامِ کــرامـتــیـم            روزی زِ دستِ شاهِ خراسان گرفته‌ایم

دل را گـرِه به پنـجـره فـولاد او زدیم            حاجات خود به دیـدۀ گـریان گرفته‌ایم

دل مُـرده‌ها کنارِ حـرم زنده دل شوند            با بوسه از ضریحِ رضا، جان گرفته‌ایم

حُکـمِ ضمانـتِ رضوی را به الـتماس            وقتِ سحر چو آهوی حیران گرفته‌ایم

زمـزم جـوابِ مسـتیِ مـا را نـمی‌دهـد            چون جام را زِ ساقـیِ مستان گرفته‌ایم

هـر سـال ما براتِ زیـارت به کـربـلا            بعد از سفـر به مشهـدِ ایران گرفـته‌ایم

من بی‌دل آمـدم که تو دلـدار من شوی            غمدیده آمدم که تو غمخوار من شوی

شـادم که در حـریـم تو افـتاده بـار من            آیا شـود ز لـطف، خـریـدار من شوی

خود را ز راه دور کشاندم به کوی تو            دلخـسـته آمـدم که مـددکـارِ من شـوی

هر طـور لایـقـم، بـزن؛ امـا نـمی‌روم            این بـار آمـدم که فـقـط یـار من شـوی

عـمـرم به بـاد رفـتـه به داد دلـم برس            من آمدم که مـونس من، یار من شوی

آقـایی‌ام هـمـیـشه ز سُـلـطانیِ شماست            یک عمر نوکرم که تو سالار من شوی

خوانم میان صحن تو تا روضۀ حسین            گـویا که از وفـا تو گرفـتار من شوی

پـیـچـیـده بـاز در حـرم تـو صدای من            دست شماست روزی کرب‌و‌ بلای من

من با تو زنـدگی نکـنـم؛ پـیـر می‌شوم            بی‌تو من از جوانی خود سیر می‌شوم

من در شعاع پرتو شمسُ الشُّموسی‌ات            بی‌اخـتـیـار پـیـش تو تـبـخـیـر می‌شوم

آئـینه کاری حَـرَمـت ذرّه پـروری‌ست            من در رواق چـشم تو تکـثیر می‌شوم

در صحن کهنه سوی تو کردم نماز را            اینجـاست آنکه لایـق تـکـبـیر می‌شـوم
من گریه‌ام گرفته کمی هم به من بخند            دارم به پای خـویش سـرازیر می‌شوم
یک شب نشد که بی‌گُـنَه آیـم زیـارتت            امـا دوبـاره پـیـش تو تـقـدیـر می‌شـوم
وقـتـی کـه آه می‌کـشـم از پـردۀ نـیـاز            بی پرده با تو صاحب تصویر می‌شوم
بیـچاره من که نیست قـلـمدانم از طلا            هـر چـند با نگـاه تو اکـسـیـر می‌شـوم
نـقـاره خـانـه‌ات ز کـجـا آب می‌خورد            کز بانگ آن چو سیل سرازیر می‌شوم
آن نامه‌ام که از سر تعجیل و اضطراب            بـر بـال کـفـتـران تو تحـریـر می‌شوم
بـرداشت سـیـلِ گـریه بـسـاط زیـارتـم            نـم نـم دوبـاره قـابـل تـعـمـیـر می‌شوم
وقـتِ ورود در حــرم تــو، هــوایـی‌ام            وقت خـروج، تازه زمین گـیر می‌شوم
بـادا شـلـوغ دور و برت کعـبۀ عـزیز            من حاجی توأم که به تقـصیر می‌شوم

ابـری سـیـاهـم، لـکـه‌ای در آسـمـانـم            سـنگـین شده بـر شـانـه‌ام بـار گـرانم

می‌بـارم و می‌بـارم و می‌بـارم از نو            جاریست بر روی زمین اشک روانم

با هر نسیم کوچکی این سو و آن سو            دنــبــال رد خــانـه‌ات بـی‌خــانــمـانـم

خورشید این گنبد بگو با من چه کرده است؟            شبنم به شبنم طرحی از رنگین کمانم

چــشــم تــرم اذن دخـــول آمــدن داد            بـایـد کـه قـدر اشـک‌هـایـم را بــدانـم

امـشب بـه صحـن تو پـنـاه آوردم آقـا            آیـا اجـازه مـی‌دهـی ایـنـجـا بــمـانـم؟

یا ربِ وقـت سحـر تـقـرّب شب‌هاست            رو به کریـمان زدن عبادت لب‌هاست

بـستـر بیـمـار وعـده گـاه طـبیب است            خیـری اگر می‌دهند برکـت تب‌هاست

نـوکـر گــمــنـام هـم بـنـام شـد ایـنـجـا            آنچه مهـم نیست پیـش یـار لقب‌هاست

سـِیـر الـهـیِ اهـل عــشـق هــمـیـشــه            رحمت ذی‌القعده‌هاست لطف رجب‌هاست

ذکـر رضـا قـنـد کـرده تـلـخـی مـا را            شهد نبات است اینکه بین رطب‌هاست

مـادرم آمـد مــرا بـه دسـت رضـا داد

آبــرویـم را خــریــد خــانـه‌اش آبــاد!

محـضر سلـطـان می‌آورند اگـر دست            می‌شکنند عاشقان به شوق نظر دست
دسـت به دامان حـلـقـه‌هـای ضریـحـم            کودکـم و می‌دهـم به دست پـدر دست
بـیـن قــنـوتـم افــاضـه کـرد مــکــرر            خیر کـثیر است در زمان سحر دست
عـقـل چـکـارست تـا گـدای تو هـسـتم            فیض به من بیشتر رسانده ز سر دست
تـر شده از دیـدن حـرم چـقـدر چـشـم            پُـر شده از محـضر شما چـقدر دست

سفـره گـشا تا رضاست سفـره نـشـینم

ضـامـن آهــو، نـوشـتـه روی نـگـیـنـم

پشت سـر زائـران دعـاسـت، دعـایت            دلـخـوشی دعـبـل است خـاک عـبایت
سـلـسـلـه بـر گـردن روات کــشـیـدی            جـان بــه فــدای کــلام مـثـل طـلایـت
کـعـبـه تـویـی مسـجـدالـحـرام بـهـانـه            قـبـله تـویی قـم شـدست قـبـلـه نـمایت
قصر به هـم ریخت در مناظره وقـتی            آبــروی جـاثـلـیـق ریـخـت بـه پـایـت
کن فـیـکـونِ تو فـاش شد سـر سـفـره            شـیـر مـی‌آیـد بـرون ز پـرده بـرایـت

روی دو چـشـم ترم قـدم بـزن ای ماه

تـا که مـطـهـر شـود شـبـیـه قـدمـگـاه

آمــدم ای شــاه بــا نـشـان و نـشــانـی            پـیـش تـو بـاشـد دلـم به حـکـم امـانـی
وقت نماز است صف پُر است کمک کن            کـاش مـرا هـم کـنـار خـود بـنـشـانـی
هـرچه کـنـی از درت جـدا نـشوم من            خـواه بـخـوانـی مـرا و خـواه بـرانـی
جـاروی خُــدّام را بــبـخـش بـه زوّار            تا که در این دل کـنـند خـانـه تـکـانی
ابــن شـبـیـب آمــدسـت دیــدنـت آقـــا            موقع روضه شدست و مرثـیه خوانی

نــالــۀ ان کــنـتَ بــاکـیــاَ بـــزن آقـــا

سـیـنـه بـر آن شـاه بـی‌کـفـن بـزن آقـا

صـدای گـریۀ آرام زائـری خـسـتـه            صدای پیـرزن و نالـه‌هـای پیـوسته
کنار درب حـرم یک یتـیم بنـشـسته            که راه هر نفسی را به سینه‌ها بسته

نـگـاه می‌کـنـم و اشـک هـام می‌ریـزد
حـوائـج است که دور امـام مـی‌ریـزد

هرآنکه آمده اینجا به دل دعـا دارد            به لب طنین خوش آهنگ یا رضا دارد
برای درد مریـضش غـم شـفا دارد            چقدر دور و بر این حـرم گـدا دارد

خـدا زیـاد کـنـد این هـمـه گـدایـش را
به گوش ما برسـانـد دمی صدایش را

کنار حوض، که اذن دخول می‌خوانم            همان دمی که به درگاه شاه مهمانم
پُر از تلاطم محضم، که پیش سلطانم            ز لطف این حرم است اینکه من مسلمانم

حرم نگو، که بهشت خدای منان است
حرم نگو، که خودش قبله گاه ایران است

قدم قدم به تو نزدیک می‌شوم انگار            تـمام خـاطره‌ها باز می‌شود تکـرار
چقدر بوسه گرفتم از این در و دیوار            به شوق پنجره فولادتان شدم بیمار

رسیـده‌ام دم حـوض حـیاط گوهـرشاد
دوباره یک زن بیـچـاره می‌زند فریاد

گرفته رو به حرم، کودک مریضش را            سپرده دست شما دختر عزیزش را
گرو گذاشته پیش شما دو چیزش را            به دست داشت النگو و سینه ریزش را

کـه نـذرتـان کـنـد آقـا تـمام مـالـش را
و در عوض تو بگیری غم و ملالش را

گـذشـتم از هـمۀ بی‌قـراری حـرمت            من از تمام غم و گریه زاری حرمت
لـبم نشـست به آئـیـنه‌کاری حـرمت            رسیده‌ام جلـوی کـفـشداری حـرمت

به کـفـشدار حـرم کفـش‌های خود دادم
به روی فـرش حـرم عـاشـقانه افـتادم

کشان کشان ببَریدم به محضر سلطان            شبـیه عـبد گـنه‌کـار، بر درِ سلـطان
همه خضوع و خشوعیم در برِ سلطان            قـسم دهـید خـدا را به مـادر سلطان

که قـلـب آهــنی‌ام را طـلا کـنـد حـالا
نصیـب نوکـر خود کـربـلا کـنـد حالا

ای کاش حـرم بودم و مهـمان تو بودم            مـهـمـان تو و سُـفـرۀ احـسان تو بـودم

یک عمر گذشت و سر و سامان نگرفتم            ای کاش فـقط بی‌‏سر و سامان تو بودم

تا چـشم گـشودم به دلـم مهـر تو افـتاد            زان روز چـو آهـوی بـیـابان تو بـودم

طـوفان عجـیـبی‌ست؛ غـمِ عـاشـقیِ تو            چون موج اسیـر تو و طوفان تو بودم

ای گنبد تو عشق، منِ خسته دل ای کاش            چـون کـفـتر پَـر بستـۀ اِیـوان تو بودم

یک پنجـره فولاد دلـم تـنگ تو آقاست            ای کـاش زِ زُوّار خـراسـانِ تـو بـودم

أعوذُ مِن کُـرُباتِ السَّواحَل الـمَنحـوس            به چـشـم‌های خــدائـیِّ شـاه اقـیـانـوس

فـرار می‌کـنم از کـوخ‌هـای خـاک‌آلود            به ابـرهای طهـورای حضرت قـدّوس

هراس وافـرم از شام‌های تـیـره و تار            روانه کرد مرا تا حریم شمس شموس

وجوب شرعی و عقلی است این روانه شدن            برای من نه فقط! که برای گبر و مجوس

هرآنچه کرد که از زلف او جدا بشوم            گرفت بـاد ز دسـتـم نتـیـجۀ معـکـوس

ستاره در حـرمش می‌کـند گدائی نـور            و ماه از غم دوریش میخـورَد افسوس

نوشته اند: «عَلَیک الرّفیقُ ثمّ طریق»            شروع و ختم ره عشق: یک سفر پابوس

«غلام همّت آنم که زیر چرخ کـبود»            از آسـتان رضا لحـظه‌ای نشد مأیـوس

خموش باش کنیسا! سکوت بانگ جرس!            خموش باش کلیسا! سکوت کن ناقوس!

سکوت، اسقف و پاپ و برهمن و خاخام!            که می‌رسد دم نـقّـاره از منـارۀ طوس

«رواق منظر چشم من آشیانۀ توست»            بیـا و پا بگُـذار ای طبیب کـلّ نـفـوس

بزرگ و کوچک و پیر و جوان و مرد و زن            تو با تـمامی عـشّاق می‌شـوی مأنـوس

اگر به «خاتِم مهر طبیب‌ها» شهره‌ست            کمی ز علم تو در سینه داشت جالینوس

مناره‌های تو سرتر ز هر چه برج بلند            رواق‌های تو برتر ز قصر کیکاووس

قسم به هر چه که زیباتر است از زیبا            کـبـوتـران تو زیـبـاتـرنـد از طـاووس

چـقدر تا سر زلف تو پر زده سیـمرغ            چقدر سوخـته پیـش قـدوم تو قـقـنـوس

شبـیـه خانۀ کـعـبه حـریم تو امن است            گناهکارم و در مـرقـد تـوأم محـروس

فقیر و خسته به درگاهت آمدم، رحمی!            که دست رد زدنت هست بدترین کابوس

علَی الصّباح قیامت به نعره خواهم گفت:            که من اسیر تو بودم ز عهد دقـیانوس